اشعار

عکسی از چهرۀ زهراست جمالت زینب           مَـثَـل هـیـبـت دریـاست جـلالـت زیـنـب

تو چه کردی که به فردا همه زنهای بهشت           غـبـطـه دارند به سر حـدّ کـمـالت زینب

با حـدیـث عـشـق غـوغـا می کـنـم            عـشـق را بـاعـشـق مـعـنا می کنم

صحبت ازعشق است ونام زینب است            عـشـق مـعـنـای تـمــام زینب است

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست            پرواز صد جبریل در بال و پر توست

ایـن آیـه هـای مـریـمِ در حـالِ تـنـزیـل            یا آبـشـار رشـتـه های مـعـجـر تـوست؟

با لـشگـرت دوبـاره بـیا انقـلاب کن            شام خراب را سر شامی خـراب کن

از مـا مـدافـعـان حـرم انـتـخـاب کن            روی تـمـام سیـنه زنـانت حساب کن

بیا ای دل به درد شیعه درمان می کند زینب           حسینش داده دم مـعجـز نمایان می کند زینب

اگـر با نـیـت فـیـض آمـدی طـوبا به اقـبـالت           تو را بر سفـره عبـاس مهمان می کند زیـنب

باید سـرود از حـلـم زیـنب ایـهـا الناس            باید که گفت از رکن مذهب ایها الناس

با اشک چـشـمم در مـقـامـاتش نوشتم:            استــاد بـی هـمـتـای مکتب ایهـا الناس

ای قــامت همیشه تر از قبــل استــوار            ای بانــوی نـجـابت و ای بانوی وقــار

روشن تـرینِ آیــنــه ها بر جــبــیـنِ تو            قــد می کشد ز هر نـفست قــامت بهار

سبــز است بـاغ آینــه از بــاغبــانی‌ات            گــل کرد شوق عـاطفه از مهربانی‌ات

از بس که خار خاطره بر پای تو نشست            چــشم کسی نـدیــد گــل شــادمــانی‌ات

به نام آنکه به ما داد، درس ایـمان را            همان که زندگی اش زنده کرد انسان را

همان که بر همگان درس عاشقی آموخت            ز دست لیلی و مجنون گرفت میدان را

نمی دانم چه بر سر خامۀ عنبر فشان دارد        كه خواهد سِرّی از اسرار پنهانی عيان دارد

به مدح دختر زهرا مگر خواهد سخن گويد        كه بانغمات منصوری «أنا الحق» برزبان دارد

اى زينب! اى كه بى توحقيقت زبان نداشت         خـون آبرو، محبّت و ايـثـار، جان نداشت

بى تو حـيا به خاك زمين دفـن گشـته بود         بى تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

من آن فـرشته ام كه به دنـيا نشـستـه ام            حـورايه ام و به دامن تـقـوا نشـسـته ام

من چشمه ام جدا شده از كوثر بهشـت            طـوبـايم و بـه گـلشن طاهـا نشـسته ام

سوز دعاست همدم شب زنده‌داری‌ت           ای من فدای مقدم شب زنده‌داری‌ت
بر تارک سیاهی شـب تیــغ می‌کشی           ای آفـتـاب پـرچم شب‌ زنـده‌داری‌ت

تویی که قبله ی جــان، خاک آستانــۀ توست           عـفـاف، پـرده نـشــیـن حـریـم خانۀ توست

تـو آن هُــمـای  هـمـایـون عـرش پـــروازی           کــه اوج قــلـــه اســرار، آشـیـانـــۀ تـوست

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

ای مجـد و شـرف زینت نـامت زینب          ای قـبـلــۀ عـارفـان مـقـامت زیـنـب

از روز ازل ز داغ یــاران حــســیـن          زد سـکـۀ غـم فـلک به نـامت زینب

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

قصد كرده است خـدا جلـوۀ ديگر بكشد           سورۀ مـريـمـي از سـورۀ كـوثـر بكشد

بگذاريد همين جــا به قـدش سجـده كنم           نگــذاريد دگــر كـار به محــشــر بكشد

آنکه از وصفش زبان گردیده الکن زینب است          آنکه نطقم در مدیحش گشته کودن زینب است

آنکـــه بعد از نهضت سـرخ حسین بن علی          پیــکـــر دین خـــدا را بود جوشن زینب است